تویِ این بی کسیام ، تنهاییام
یه نفر هست که برام همه کَسه
کاری به هیچکی ندارم بخدا
یه امام رضا دارم برام بسه
غیرِ ذکرِ یا امام رضا که من
دیگه ذکری رو بلد نیستم آقام
نکنه یه وقت جوابمُ ندی
دیگه اینقَدام که بد نیستم آقام
هرجا از دست خودم خسته شدم
آرومم کرده صفایِ حرمت
دوباره دلم برات پر میزنه
قربونِ کبوترایِ حرمت
قربونِ کبوترایِ حرمت
قربونِ این همه لطف و کرمت
تو که آخر گره رو وا میکنی
پس چرا امروز و فردا میکنی
میدونم دور و برِ صحن و سرات
دلایِ عاشق و دیوونه پُره
دلِ مارو هم یه گوشه ای ببند
یه روزی شاید به دردت بخوره
دل سنگم میتونه تویِ حرم
زیرِ پایِ زائرات جا بگیره
یه بزرگی کن و بِش نگو بره
دلم اینو بشنوه که میمیره
کربلا و مکه و بهشتِ من
یه گوشه از حرم امام رضاست
اگه نوکرِ حسینِ فاطمه ام
به خدا از کرم امام رضاست
بساط اشکُ دارن جمع میکنن
فرصتی به این دلِ سیاه میدی؟
اگه که جاموندیم از کربُبَلا
یا امام رضا بهم پناه میدی؟
اگه از مشهدتم جا بمونم
غم عالم رو سرم خراب میشه
شبایی که حالم آشوبه دلم
هواییِ صحنِ انقلاب میشه
به امانت میزارم پیش شما
بارِ اشک و گریۀ محرم و
با این اشکا میشه خاموش بکنی
شعله هایِ آتیشِ جهنم و
قربون کبوترای حرمت
قربون این همه لطف کرمت
________________
مرا که این همه دل خسته ام دلم مشکن
ببین به گریۀ آهسته ام دلم مشکن
تو دل نواز ترین فردِ روزگارانی
فزون تر از همه بشکسته ام دلم مشکن
شنیده ام که مرام تو دل شکستن نیست
به یک نگاهِ تو دل بسته ام دلم مشکن
شنیده ام که به زوّار خود نظر داری
به زائرین تو پیوسته ام دلم مشکن
مرا که این همه دل خسته ام دلم مشکن
ببین به گریۀ آهسته ام دلم مشکن
درباره این سایت