در سرم جز هوای دلبر نیست
آنكه بی او دمی مرا قرنی ست
دل به دستِ خیالِ او دادم
چه كنم؟ چاره‌ایم دیگر نیست
غم به ما هم عنایتی دارد
روزیِ ما مگر مُقدر نیست
در گلستانِ عشق قانونی ست
گل نباشد - گلی که پرپر نیست
گفتم ای یار گوشۀ چشمی
گفت حاشا که این مُیسّر نیست
اولین حرفِ یارِ من این بود
حرف اول که حرفِ آخر نیست
عصمت پاك حق! نجابت ناب!
چون تو در بحرِ عشق گوهر نیست
نیستم کافرِ کرامتِ تو
تو سخایت به حدِ باور نیست
*میشه یکیش رو بگی؟ شبِ عروسیش دارن میبرنش، برو بپرس یه عروس دلخوشیش شبِ عرویسش لباسِ عروسیشِ آی قربونت برم مادر جان عروسُ دارن با عزتُ جلال میبرن سائِلِ اومد بی بی عجب لباسِ زیبایی داری (عجب مادریِ ) بعضیا اینجوری گفتن ، میگن برگشت لباسِ نو رو داد لباسِ کهنه رو تنشکرد ، پیغمبر یه لحظه چشمش به دخترش افتاد بابا کو لباسِ عروسیت بابا به سائلی هدیهدادم پیغمبر اشک ریخت هی میگفت بابات فدات بشه*
روزِ م که میدَمَد خورشید
زان افق میدمد که خاور نیست
شاعر : ناصر فیض
____________
فاطمه! ای زبانِ دردِ علی
داغِ تفسیرِ آهِ سردِ علی
*این گوشه کنار عقب نمونی شبایِ آخرِ عمرِمادرمونه خدا مادرتُ حفظ کنه ،چیزی نمونده شبایِ سختِ علی و بچه هاشِ کارِ اینخانم به جایی کشید ازین پهلو به اون پهلو نمیتونه بچرخه آی قربونِ بچه هایِ قد ونیم قدت برم خانم این شبا یه پرستار داره زینب بالاسرِ مادرِ خدا این خانمچهار پنج ساله این شبا پلک رو هم نمیزاره مگه مادرش چه بلایی سرش اومده هم پهلوششکسته ،هم بازوش شکسته ، هم همش دستش رو صورتشِ یا ریشه هایِ معجرش رو صورتشِ نکنهعلی جایِ دستِ اون دومی رو ، رو صورتش ببینه آی مادر آی مادر
دیدی صیاد یه صیدی رو میزنه ، دنبالِ ردِخونُ میگیره میرسه بالاسرِ صید ببینه هدفُ خوب زده یا نه نیومدن حالِ مادرمونُبپرسن اومدن ببینن مسمار کارشُ کرده یا نه آی نَنَه
در زدن ، علیِ مظلوم درُ باز کرد یه وقت دیداون دو نفر اومدن علی اومدیم دیدنِ خانومت ، حضرت اومد فرمود بی بی جان فلانی وفلانی اومدن ، گفت بگو برگردن زبانِ حال بگم داد بزنی علی اینا بچه مُ کشتن ،حقِتو رو غصب کردن (بگم ؟) علی نبودی یه جوری تو کوچه زد تو صورتم هر چی از تو بغضداشت تو دستش جمع کرد هر کجایِ جلسه نشستی (نکنه روضۀ فاطمه بخونن آروم گریه کنی، باید داد بزنی )
اومد گفت فاطمه شما دوتا رو به حضور نمی پذیره گفتن علی ما تو رو واسطه قرارمیدیم ، اومد گفت فاطمه منو واسطه کردن یه وقت اینمادرِ باوفا گفت علی البَیتُ بَیتُک وَ الحُرَّة اَمَتُک علی جان خونه خونۀ توِمنم کنیزِ توام اومدن کنارِ بستر (ببین چه خبر بوده) نمیدونم مادرمون اون دو تا ملعونُدید چه حالی شد فقط گفت فضه بیا صورتمُ برگردون کار به جایی رسیده این مادرِهجده ساله صورتشم نمی تونه برگردونه گفت زهرا :*
باور نمیکنم که تو بی بالُ پر شدی
خسته شدی شکسته شدی مختصر شدی
شرمنده ام به خاطرِ من زخم خورده ای
از بس که در مقابلِ دشمن سپر شدی
این شهر چشمِ دیدنِ ما را نداشتند
از دستِ هم محلیِ خود خون جگر شدی
آتش زبانه می زد و در نیمه باز بود
فهمیدم از صدا زدنت؛ بی پسر شدی
شاعر : محمد حسن بیات لو
*گفت دستاش از شکافِ در بیرون اومده بود ،دومی ملعون انقده با تازیانه زد صدا نالۀ مادر بلند شده نانجیب هیچ اعتنایی نکرد، آنچنان با لگد به در زد میگه یه ناله زد کاَنَ مدینه به لرزه افتاد میگه یهلحظه رفت دلم به حالش بسوزه ، یاده جنگ آوری هایِ علی افتادم ، کینۀ علی تو دلم شعلهور شد رفتم جلو دیدم پشتِ در خودشُ جمع کرده یه جوری سیلی به صورتش زدم*
(بریم کربلا ) پسرشم از بالا ذوالجناح باصورت رو خاک افتاد هر جوری بود بلند شد یکی رسید به کتف و شانه و پهلو ضربه زد هی آقا زمین میخوره هی پا میشه دیدن سناناومد ، گفت برید کنار این صیدِ خودمه با نیزه به سینه ش زد
میگن هنوز جون داشت با اسب از رو بدنش ردشدن یکی میگفت پیرهنش برا منِ یکی میگفت انگشترش برا منِ
درباره این سایت